18 listopada 1860 roku urodził się Ignacy Jan Paderewski

Paderewski pochodził ze zubożałej szlachty bez ziemi. Jego ojciec, Jan, był zarządcą dużego majątku, a matka, Poliksena Nowicka ­– córką polskiego zesłańca.

Ignacy Jan urodził się 18 listopada 1860 roku (6 listopada według kalendarza juliańskiego, obowiązującego w Rosji do 1918 roku) we wsi Kuryłówka na Podolu w Imperium Rosyjskim (dziś na Ukrainie). Jego matka nigdy nie wyzdrowiała po porodzie i zmarła kilka miesięcy później. Gdy Ignacy miał 3 lata, jego rodzinę dotknęła kolejna tragedia – ojciec został aresztowany i trafił do więzienia za rolę, jaką odegrał w powstaniu styczniowym.

Jako właściwie sierota Paderewski został adoptowany przez ciotkę. Był wyjątkowo bystrym dzieckiem, żywo zainteresowanym muzyką. Z początku pobierał nauki w domu, jednak w wieku lat dwunastu przyjęto go do warszawskiego konserwatorium muzycznego, alma mater Chopina. Naukę w tej szkole rozpoczął sześć lat później, w 1878 roku, w klasie fortepianu.

Być może po to, by zrekompensować sobie traumatyczne dzieciństwo, Paderewski wcześnie założył rodzinę, żeniąc się z koleżanką z konserwatorium, Antoniną Korsakówną. Gdy miał 21 lat, na świat przyszło ich dziecko. Niestety, żona, tak samo jak wcześniej matka, zmarła wskutek powikłań poporodowych, syn zaś urodził się ciężko upośledzony.

Tragedia ta skłoniła Paderewskiego do poświęcenia się muzyce. Pozostawiwszy niemowlę pod opieką przyjaciół, udał się do Berlina, by doskonalić swoje umiejętności kompozytorskie. Jednak dopiero przypadkowe spotkanie w Krakowie z legendarną polską aktorką Heleną Modrzejewską, która sama odniosła w latach 80. XIX wieku olśniewający, także pod względem finansowym, sukces w Ameryce, spowodowało, że kariera Paderewskiego jako pianisty-wirtuoza ruszyła z miejsca. Modrzejewska zorganizowała zbiórkę pieniężną w celu wysłania Ignacego do Wiednia na naukę do wiodącego ówcześnie pedagoga fortepianu, Teodora Leszetyckiego. W wieku 24 lat Paderewski był już nieco spóźniony w kwestii nadrabiania technicznych braków, jednak jego zapał nie poszedł na marne i 3 lata później, w 1987, zadebiutował w Wiedniu. Od momentu, w którym wkroczył na scenę, jego kariera wystartowała.

Artysta działał na międzynarodowym forum dyplomatycznym na rzecz odrodzenia państwa polskiego.

Po wyjeździe do Stanów Zjednoczonych w 1915 roku zorganizował tam kilkaset spotkań połączonych z koncertami, na których wzywał do udzielania pomocy walczącym o wolność Polakom.

Po I wojnie światowej stanął na czele rządu, a jego gabinet konsekwentnie realizował program obrony granic i współpracy z naszymi sąsiadami. W 1919 roku, jako premier i minister spraw zagranicznych, podpisał w imieniu Polski traktat wersalski.

W 1922 wyjechał do USA, gdzie wrócił do koncertowania. Nie porzucił jednak polityki. Po wybuchu II wojny światowej wszedł w skład władz Polski na uchodźstwie. We wrześniu 1940 roku, mimo podupadającego zdrowia, udał się raz jeszcze do Stanów, by działać na rzecz kraju. Do historii przeszły jego słowa, które skierował do rodaków w 1941 roku.

Koncertował w najsłynniejszych salach, a jego recitale zaszczycały obecnością koronowane głowy Europy. Był też kompozytorem, napisał między innymi koncert fortepianowy a-moll, symfonię „Polonia” oraz „Fantazję Polską” na fortepian i orkiestrę.

Jego opera „Manru” do dziś jest jedyną polską operą, która została wystawiona na scenie nowojorskiej Metropolitan Opera. W 1937 roku artysta dał koncert w Stanach Zjednoczonych, podczas którego zagrał Poloneza As-dur Fryderyka Chopina.

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 roku Ignacy Jan Paderewski działał w Generalnym Komitecie Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce, założonym przez Henryka Sienkiewicza w Szwajcarii. Po wyjeździe w 1915 roku do Stanów Zjednoczonych organizował koncerty, na których apelował o pomoc dla ojczyzny.

Dotarł też do prezydenta Thomasa Woodrowa Wilsona, przedstawiając mu memoriał mówiący o konieczności odbudowy wolnego państwa polskiego.

W 2019 roku, z okazji 159. rocznicy urodzin Ignacego Paderewskiego, historyk i varsavianista profesor Marian Marek Drozdowski mówił:

Ignacy Jan Paderewski został wychowany w duchu miłości do ojczyzny i poczucia obowiązku wobec rodaków. Walczył o Polskę i wspierał Polaków, wykorzystując swą międzynarodową sławę pianisty. Niedługo po odzyskaniu przez nasz kraj niepodległości, w listopadzie 1918 roku, Paderewski wrócił do Polski.

25 grudnia przybył do Gdańska na pokładzie brytyjskiego krążownika „Concord”. Następnego dnia przyjechał do Poznania, co wywołało wielką patriotyczną manifestację. Z entuzjazmem zostało przyjęte jego przemówienie, wygłoszone z balkonu hotelu „Bazar”.

W 1919 roku Józef Piłsudski powierzył Ignacemu Paderewskiemu funkcję premiera i szefa dyplomacji. W tym samym roku, jako szef rządu i minister spraw zagranicznych, Paderewski podpisał w imieniu Polski traktat wersalski, kończący I wojnę światową.

Pełnienie funkcji premiera przez Ignacego Paderewskiego przypadło na początek trudnego okresu 20-lecia międzywojennego, pełnego sporów o kształt Rzeczypospolitej. Wiele razy dochodziło do kryzysów politycznych i gabinetowych, których efektem był między innymi przewrót majowy 1926 roku.

Ostatnie przemówienie Ignacy Paderewski wygłosił krótko przed śmiercią w 1941 roku na zjeździe weteranów dawnej Armii Błękitnej, która w I wojnie światowej pod dowództwem generała Józefa Hallera walczyła z Niemcami na froncie zachodnim.

Pochowano go na Narodowym Cmentarzu w Arlington. Po ponad 50 latach, w 1992 roku, prochy Paderewskiego zostały przywiezione do Polski i złożone w krypcie archikatedry świętego Jana w Warszawie.

Pośmiertnie uhonorowano go Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Jeszcze za życia został odznaczony Orderem Orła Białego, Orderem Imperium Brytyjskiego i francuskim Krzyżem Wielkim Legii Honorowej.