Pierwszy powszechny spis ludności w II Rzeczypospolitej przeprowadzono 30 września 1921 roku. Biorąc pod uwagę organizację państwa, które odradzało się w wyniku połączenia ziem trzech zaborów o zupełnie różnej specyfice, strukturze demograficznej i narodowościowej, szybkie przeprowadzenie spisu ludności było sprawą konieczną i podstawową dla dalszego organizowania państwa.
Takiego przedsięwzięcia nie mogły zastąpić spisy przeprowadzone przez władze carskie w 1897 i 1910 roku – pominąwszy dokonywane przy nich manipulacje nie mogły być one przydatne chociażby dlatego, że od czasu ich przeprowadzenia, w wyniku wojny, doszło do dużych zmian związanych z migracjami i stratami wojennymi. Nawet spisy niemieckich władz okupacyjnych, jakościowo lepsze od rosyjskich, przeprowadzone w celu rozpoznania możliwości mobilizacyjnych i zasobów siły roboczej w Królestwie Polskim oraz na Wileńszczyźnie w 1916 roku nie dawały pełnego obrazu ze względu na dość ograniczony zasięg terytorialny. Co więcej, po 1916 roku dochodziło jeszcze do sporych zmian, które spowodowały, że spis pierwotnie zaplanowany na rok 1920 ze względu na nieuregulowane kwestie granic i toczoną wojnę przesunięto na wrzesień następnego roku.
Więcej na ten temat
