26 lutego 1900 roku urodziła się Halina Konopacka, lekkoatletka, dyskobolka, pierwsza polska złota medalistka olimpijska z Amsterdamu 1928, a także poetka i malarka. Jej popularność porównywano ze światowej sławy tenorem Janem Kiepurą. Istniało powiedzenie: „Kiepura pyskiem - Konopacka dyskiem”.
Uprawiała kilka konkurencji - rzut dyskiem, rzut oszczepem, pchnięcie kulą, skok wzwyż i skok w dal.
Trzykrotnie pobiła rekord świata w rzucie dyskiem, a niemal 30 razy zdobyła tytuł Mistrzyni Polski w różnych konkurencjach lekkoatletycznych. Ponadto znakomicie grała w koszykówkę, w tenisa, jeździła konno. Pasjonowała się też motoryzacją.
Podczas igrzysk olimpijskich w Amsterdamie - 31 lipca 1928 roku - ustanowiła rekord świata w rzucie dyskiem wynikiem 39 metrów i 62 centymetry, zdobywając pierwszy złoty medal olimpijski dla Polski.
Pisała też wiersze i malowała, uwielbiana przez kibiców i znawców literatury oraz kobiecej urody. W Amsterdamie została miss igrzysk. Nosiła się elegancko, była ozdobą stadionów.
Zaczynała od narciarstwa
Karierę sportową rozpoczęła od narciarstwa. Będąc studentką Uniwersytetu Warszawskiego, trafiła do sekcji lekkoatletycznej AZS. Do końca kariery w 1931 roku Halina Konopacka pozostała niepokonana w rzucie dyskiem.
Zobacz program TVP Polonia „Polacy światu” odc. 18 - Halina Konopacka
Powojenne losy Haliny Konopackiej
Gdy wybuchła II wojna światowa, we wrześniu 1939 roku Halina Konopacka towarzyszyła mężowi Ignacemu Matuszewskiemu, politykowi i dyplomacie, w ewakuacji złota Banku Polskiego, którą ten organizował i nadzorował.
Z Francji, po klęsce tego kraju, wyjechała z mężem przez Hiszpanię do Stanów Zjednoczonych. Mieszkała w Nowym Jorku, a później na Florydzie.
Po wojnie trzykrotnie odwiedziła Polskę: w 1958, 1970 i 1975 roku.
Zmarła 28 stycznia 1989 roku w Daytona Beach, w wieku 88 lat. Rok później urna z jej prochami spoczęła na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.
W stulecie odzyskania przez Polskę niepodległości, 11 listopada 2018 roku, Halina Konopacka została pośmiertnie uhonorowana Orderem Orła Białego.
Odznaczenie przyznano jej jako „wyraz najwyższego szacunku wobec znamienitych zasług poniesionych dla chwały, dobra i pożytku Rzeczypospolitej Polskiej”.
