Polski Teatr Studio w Wilnie: „Dziady” Mickiewicza dla młodego pokolenia

„Samotność, cóż po ludziach” to spektakl oparty na III części „Dziadów” Adama Mickiewicza. Wystawiony był w Rzeszowie i w Wilnie, w przededniu Wigilii w 2022 roku i był ukoronowaniem Roku Romantyzmu Polskiego, a jednocześnie hołdem złożonym Mickiewiczowi.

Po wysłuchaniu audycji radiowej na antenie radia „Znad Wilii” w wigilijne popołudnie posypały się głosy skierowane do Polskiego Teatru Studio w Wilnie: „kiedy będziecie to wystawiać, chcemy to zobaczyć”.

Dlatego w dniach 24 i 26 stycznia br. młodzież z Wileńszczyzny miała możliwość obejrzeć przedstawienie w Domu Kultury Polskiej w Wilnie i w gimnazjum w Zujunach.

Wydawać by się mogło, że do współczesnych młodych ludzi nie dociera twórczość romantyków, a tym bardziej spektakl teatralny, w którym głównym narzędziem gry aktorskiej jest doskonała recytacja.

Okazało się jednak inaczej – zarówno w auli, wypełnionej po brzegi ósmoklasistami z progimnazjum im. Jana Pawła II i gimnazjalistami z JPII oraz Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Landwarowie i Szymona Konarskiego w Wilnie, jak i w Zujunach panowała atmosfera ciszy i skupienia.

Dopisała również widownia dorosła, która pomimo czasu popołudniowego zapełniła dość gęsto salę DKP.

Z pewnością wpłynął na to dobrze przemyślany scenariusz i reżyseria Lilii Kiejzik, ale co najważniejsze – gra samych aktorów. Doskonale odczytali przesłanie Mickiewicza i – jak sami stwierdzili – każde słowo wypowiedziane było z mocą, bo jest nośnikiem ważnych treści.

Wspaniała i niezwykle przejmująca rola Rollisonowej, w którą wcieliła się Alina Masztaler zasługuje na najwyższe uznanie i tak też została odebrana przez publiczność. Ktoś ukradkiem wycierał łzę, a ktoś spontanicznie oklaskami podziękował za te chwile refleksji i wzruszeń. Wiele symboli i wiele aluzji – tak doskonale zostało odczytanych przez widzów.

Nieprzypadkowo spektakl rozpoczyna ukraińska piosenka, a w końcowej scenie młodzi chłopcy dzierżą w dłoniach sztandar „Za wolność naszą i waszą”.

Uniwersalizm tematu ułatwia wplatanie ważnych wątków ze współczesnej rzeczywistości. Sam spektakl w myśl wieszcza nie był, jak na dzisiejsze czasy współczesności widowiskiem świateł i dźwięków, a czystym wyrazem tekstowym, umiejętnością podania tekstu poetyckiego widzowi i przekazem głównych myśli autora - Adama Mickiewicza.

Po spektaklu ani aktorzy, ani widzowie jakoś nie bardzo spieszyli się z wyjściem – to był dobry czas na rozmowę, poukładanie sobie w głowie, że wszystko, co napisał wieszcz tyle lat temu ciągle jest aktualne.

Nasz naród jest jak lawa,/Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa,/Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi;/Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi – warto od czasu do czasu dotknąć głębi, by rozpalić na nowo żar miłości i odpowiedzialności za Ojczyznę, tak bardzo widocznym w każdym codziennym działaniu.

Nie po raz pierwszy pojawia się myśl u wielu osób z teatru STUDIO, którzy sugerują by wystawić „Proces Sądowy” wg „Dziadów“ Adama Mickiewicza (1988), do którego scenariusz napisała dziennikarka wileńska Alwida Bajor.

Więc może już niedługo znowu na scenach Wilna ujrzymy 44 osoby połączone 4 częściami „Dziadów” w spektaklu „Proces sądowy” i na pewno będzie to proces ciekawy i aktualny.