30 listopada 1962 roku przesunięto kościół Narodzenia NMP w Warszawie

Był to trzeci przypadek przesunięcia budowli w historii światowej inżynierii i drugi co do wielkości, jeżeli chodzi o wagę przemieszczanego gmachu.

Pierwszą operację tego typu przeprowadzono w 1915 roku w Pittsburgu, drugą - w 1929 w Chicago.

Kościół został przesunięty za pomocą ręcznie obracanych kołowrotów - tak zwanych wind kozłowych. Każdą z nich obsługiwało czterech robotników.

Windy poruszały się po szynach kolejowych, rozłożonych na podkładach. Na nich zostały umieszczone rolki, ruszt stalowy i betonowy. Kiedy ruszt i torowisko były gotowe, mury kościoła i wewnętrzne filary odcięto od fundamentów i ustawiono na przygotowanej konstrukcji.

Przygotowania trwały półtora roku, a najmniejsza pomyłka groziła tym, że w czasie operacji kościół zacznie się walić.

Akcja rozpoczęła się 45 minut po północy i była relacjonowana przez Polskie Radio.

Robotnicy przy windach kozłowych zmieniali się co kwadrans. W świątyni zainstalowano 10 telefonów, przez które podawano meldunki do sztabu przesuwania kościoła - komisji składającej się z profesorów oraz inżynierów specjalistów.

Meldunki były nadawane co dziesięć minut.

Mimo późnej pory i grudniowego zimna wydarzenie obserwowały tysiące warszawiaków.

Kierownikiem skomplikowanej operacji był zmarły w 2014 roku inżynier Jerzy Twardo, wówczas Dyrektor Miejskiego Przedsiębiorstwa Robót Inżynieryjnych, związany też z budową warszawskiego metra.

Nie miał wątpliwości, że plan uda się wykonać.

Przed godziną 5.00 rano budowla osiadła częściowo na nowych, a częściowo na starych fundamentach.

Świątynia została przesunięta o długość nawy, czyli 21 metrów, i zrównała się z nową zabudową mieszkaniową.

Kościół Narodzenia NMP, popularnie zwany „przesuwanym”, został zbudowany przez karmelitów trzewiczkowych, którzy na Lesznie osiedli w 1682 roku.

W 1818 część ich klasztoru, a po kasacie zakonu w 1864 roku całość budynku, służyła władzom carskim jako więzienie dla więźniów politycznych.

Potem świątynię przekazano księżom diecezjalnym i ustanowiono parafię.

Budowla została niemal kompletnie zniszczona podczas Powstania Warszawskiego, ale do 1956 roku kościół w całości odbudowano.

Przeszkadzał jednak w budowie Trasy W-Z - jednej z najważniejszych arterii w Warszawie, określanej skrótem od wyrazów Wschód-Zachód.

Kościół po przesunięciu nadal stoi i można go odwiedzać.