8 stycznia 1967 r. tragicznie zginął Zbigniew Cybulski

W 1954 r. założył w Gdańsku, razem z grupą przyjaciół, m.in. z Bogumiłem Kobielą i Jackiem Fedorowiczem, studencki teatr Bim-Bom, który działał do 1960 r.

Teatr ten „stał się legendą i mitem pokolenia”, „jeszcze przed październikiem 1956 roku atakował głupotę i arogancję władzy” - przypomniano na portalu Instytutu Adama Mickiewicza, Culture.pl. Najważniejszymi osobami w zespole Bim-Bomu byli Cybulski i Kobiela.

W dorobku scenicznym Cybulski miał m.in. role w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (np. w „Kapeluszu pełnym deszczu” M.V. Gazzo w reż. Andrzeja Wajdy, 1959) i Ateneum w Warszawie (np. w spektaklu „Dwoje na huśtawce” W. Gibsona w reż. Wajdy).

Karierę filmową rozpoczął występem w „Pokoleniu” Wajdy z 1954 r.

W 1958 r. wykreował swą najsłynniejszą filmową rolę - wcielił się w postać Maćka Chełmickiego w „Popiele i diamencie” Wajdy. Główny bohater tego filmu, grany przez Cybulskiego AK-owiec, ma wykonać wyrok śmierci na komuniście Szczuce, sekretarzu Polskiej Partii Robotniczej. Za „Popiół i diament” przyznano w Wenecji nagrodę Międzynarodowej Federacji Krytyków Filmowych FIPRESCI.

W historii polskiego kina Cybulski zapisał się również rolami w filmach „Do widzenia, do jutra” i „Jowita” Janusza Morgensterna, „Rękopis znaleziony w Saragossie” i „Jak być kochaną” Wojciecha Jerzego Hasa, „Salto” Tadeusza Konwickiego.

„Chwytał życie pełnymi garściami, jak gdyby zawsze chciał odrobić jakieś spóźnienie” - pisał o Zbyszku Cybulskim znany francuski krytyk, Marcel Martin.

Wspominając moment śmierci Cybulskiego, uznał:

Według aktora i pedagoga Jana Kreczmara, Cybulski był „niepowtarzalny, inny, nowy”, a „przedziwność i jedyność jego aktorstwa polegały (...) na tym, że mógł nic nie umieć i być wybitnym”.

„Niósł w swoich rolach posłanie”, „naśladowano jego sposób bycia, ubiór” - pisał krytyk Zbigniew Pitera.

„Zadziwił nas, zelektryzował naszą wrażliwość” - to z kolei słowa aktora Tadeusza Łomnickiego.

Cybulski grał też za granicą, wystąpił m.in. we francuskim filmie „Lalka” z 1962 roku (reż. Jacques Baratier).

Zbyszek Cybulski, jeden z najbardziej ikonicznych polskich aktorów, zginął tragicznie 8 stycznia 1967 roku na peronie trzecim wrocławskiego dworca głównego we Wrocławiu.

Wracał z Wrocławia, po zakończeniu zdjęć do filmu „Morderca zostawia ślad”, do Warszawy, na próbę spektaklu Teatru Telewizji „Tajemnica starego domu” (premiera miała się odbyć 23 stycznia). Nie był sam. Towarzyszył mu przyjaciel Alfred Andrus.

Znany z tego, że często wskakiwał do odjeżdżających już wagonów, Cybulski podjął próbę wejścia do pociągu, gdy ten już ruszał. Niestety, poślizgnął się na stopniu wagonu. Wpadł pomiędzy peron a koła pociągu.

Alfred Andrus zeznał, że to on zaciągnął hamulec bezpieczeństwa i wyskoczył z pociągu, by wyciągnąć Cybulskiego spod kół. Aktor był przytomny. Zanim stracił przytomność, miał powiedzieć do przyjaciela: „Nie zostawiaj mnie samego” i poprosić ratownika z karetki, by o wypadku nie informował jego matki.

W wyniku wypadku doznał rozległych obrażeń wewnętrznych, w tym zmiażdżenia organów. Zaraz po wypadku został przewieziony do wrocławskiego szpitala, gdzie zmarł. Miał 39 lat.