W wieku 92 lat, zmarł Zbigniew Galperyn „Antek” – żołnierz Szarych Szeregów i Armii Krajowej. Walczył w Powstaniu Warszawskim w Zgrupowaniu „Chrobry I”, był prezesem Związku Powstańców Warszawskich.
W czasie okupacji wraz z rodziną mieszkał w centrum Warszawy.
Swoją konspiracyjną służbę rozpoczął jako harcerz, podobnie jak wielu innych młodych ludzi. „Byłem w Szarych Szeregach, co było zresztą związane ze szkołą tak jak u wielu osób, ale w 1943 roku chciałem dostać się do Armii Krajowej, tym bardziej, że w naszym mieszkaniu odbywały się tajne szkolenia. No oczywiście nie chcieli mnie przyjąć, bo byłem za młody” - wspominał Galperyn, dodając, że udało mu się „przekonać” swoich dowódców, że jest starszy niż w rzeczywistości.
Podczas Powstania Warszawskiego służył jako jeden z ponad 400 żołnierzy w Batalionie Chrobry I. Walczył m.in. na Woli i Starym Mieście. Został ranny w Pasażu Simonsa - reducie blokującej Niemcom dostęp do Starego Miasta.
„Etos Powstania wiąże się jeszcze z patriotyzmem, z oddaniem dla Ojczyzny… Najcenniejsze jest życie, ale wszyscy chcieli walczyć i oddawali je w imię wolności ojczyzny” – podkreślał.
Po kapitulacji znalazł się w niewoli niemieckiej. Wyjechał z Warszawy razem z rannymi, po czym dotarł do szpitala w Milanówku. Po wojnie początkowo pracował w zakładzie rzemieślniczym w Skolimowie, a po zdanym w 1950 r. egzaminie maturalnym, rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował jako ekonomista, zatrudniony m.in. przy odbudowywaniu Skopje po trzęsieniu ziemi w 1963 r.
Zbigniew Galperyn pełnił funkcję sekretarza i wiceprezesa Towarzystwa Urbanistów Polskich. Był również zaangażowany w działalność społeczną i kombatancką. Był wiceprezesem Zarządu Głównego Związku Powstańców Warszawy. Był podpułkownikiem WP w stanie spoczynku.
Został odznaczony Krzyżem Walecznych (1944), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2014), Medalem Pro Patria (2012), Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2015), a także odznaką „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny”. Został również uhonorowany Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy.
Swoją konspiracyjną służbę rozpoczął jako harcerz, podobnie jak wielu innych młodych ludzi. „Byłem w Szarych Szeregach, co było zresztą związane ze szkołą tak jak u wielu osób, ale w 1943 roku chciałem dostać się do Armii Krajowej, tym bardziej, że w naszym mieszkaniu odbywały się tajne szkolenia. No oczywiście nie chcieli mnie przyjąć, bo byłem za młody” - wspominał Galperyn, dodając, że udało mu się „przekonać” swoich dowódców, że jest starszy niż w rzeczywistości.
Podczas Powstania Warszawskiego służył jako jeden z ponad 400 żołnierzy w Batalionie Chrobry I. Walczył m.in. na Woli i Starym Mieście. Został ranny w Pasażu Simonsa - reducie blokującej Niemcom dostęp do Starego Miasta.
„Etos Powstania wiąże się jeszcze z patriotyzmem, z oddaniem dla Ojczyzny… Najcenniejsze jest życie, ale wszyscy chcieli walczyć i oddawali je w imię wolności ojczyzny” – podkreślał.
Po kapitulacji znalazł się w niewoli niemieckiej. Wyjechał z Warszawy razem z rannymi, po czym dotarł do szpitala w Milanówku. Po wojnie początkowo pracował w zakładzie rzemieślniczym w Skolimowie, a po zdanym w 1950 r. egzaminie maturalnym, rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował jako ekonomista, zatrudniony m.in. przy odbudowywaniu Skopje po trzęsieniu ziemi w 1963 r.
Zbigniew Galperyn pełnił funkcję sekretarza i wiceprezesa Towarzystwa Urbanistów Polskich. Był również zaangażowany w działalność społeczną i kombatancką. Był wiceprezesem Zarządu Głównego Związku Powstańców Warszawy. Był podpułkownikiem WP w stanie spoczynku.
Został odznaczony Krzyżem Walecznych (1944), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2014), Medalem Pro Patria (2012), Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2015), a także odznaką „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny”. Został również uhonorowany Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy.
