14 marca 1980 roku w katastrofie samolotu Ił-62 „Mikołaj Kopernik”, lecącego z Nowego Jorku do Warszawy, zginęła Anna Jantar, popularna piosenkarka i wokalistka. Miała 29 lat. Maszyna, którą leciała wraz z 86 innymi osobami, rozbiła się o 11:15 w pobliżu lotniska Okęcie. Zginęli wszyscy na pokładzie samolotu.
Anna Jantar była jedną z najbardziej popularnych i lubianych polskich piosenkarek lat 70. XX wieku. Podczas krótkiej, dziesięcioletniej kariery, wylansowała liczne przeboje, między innymi „Tyle słońca w całym mieście”, „Najtrudniejszy pierwszy krok” oraz „Nic nie może wiecznie trwać”.
Współpracowała z wieloma muzykami, między innymi Stanisławem Sojką, Bogusławem Mecem i Zbigniewem Hołdysem. Nagrywała również z Budką Suflera i zespołem Perfect.
Od 1969 roku była wokalistką zespołu Waganci, w którym występował także Jarosław Kukulski (zmarł w 2010), jej przyszły mąż. Muzyk i kompozytor był autorem największych sukcesów Anny Jantar, dla niej skomponował najbardziej znane jej piosenki.
W 1972 roku Anna Jantar rozpoczęła karierę solową. Nagrała cztery płyty długogrające: „Tyle słońca w całym mieście”, „Za każdy uśmiech”, „Zawsze gdzieś czeka ktoś” oraz „Anna Jantar”.
Przed odlotem na amerykańskie tournée nagrała trzy nowe piosenki, w tym „Nic nie może przecież wiecznie trwać”, wykonywaną z Budką Suflera, która stała się później wielkim przebojem.
Po tragicznej śmierci Anny Jantar w 1980 roku zespół Budka Suflera zadedykował artystce piosenkę „Słońca jakby mniej”, a Halina Frąckowiak utwór „Anna już tu nie mieszka”. Córka piosenkarki Natalia Kukulska nagrała piosenki dedykowane mamie – „Dłoń” i „Po tamtej stronie”.
Tragiczna śmierć Anny Jantar
Anna Jantar zginęła w katastrofie lotniczej w Warszawie. Samolot, którym wracała z USA, rozbił się w końcowej fazie lotu, podczas podejścia do lądowania.
Śmierć poniosło 77 pasażerów i 10 członków załogi. Wśród ofiar oprócz Anna Jantar byli m.in. amerykański etnomuzykolog Alan Parkhurst Merriam oraz 22 członków amatorskiej reprezentacji bokserskiej Stanów Zjednoczonych.
Pęknięcie wału silnika było skutkiem katastrofy samolotu Ił-62 „Mikołaj Kopernik”
„Mikołaj Kopernik” miał wystartować z Nowego Jorku 13 marca około godziny 19 czasu lokalnego, jednak intensywna śnieżyca spowodowała opóźnienie. Start nastąpił o 21:18. Po dziewięciu godzinach lotu, około 11:12 naszego czasu (14 marca) samolot pilotowany przez kapitana Pawła Lipowczana i pierwszego oficera Tadeusza Łochockiego zbliżał się do lotniska.
Załoga zgłosiła wieży kontrolnej, że nie zaświecił się wskaźnik wysunięcia podwozia, co było częstą awarią w radzieckich samolotach. Potem jednak pękł wał turbiny w silniku numer 2, zostały zniszczone inne silniki i przebity kadłub, a kapitan utracił możliwość sterowania maszyną. Samolot ściął prawym skrzydłem drzewo i uderzył w ziemię. Była godzina 11:15. Według lekarzy, którzy przybyli na miejsce wypadku, wiele ofiar najprawdopodobniej spało w momencie katastrofy.
Prace specjalnej komisji badającej przyczyny, tej największej wówczas katastrofy lotniczej w Polsce, trwały rok. Ustalono, że powodem wypadku była awaria wału turbiny i w konsekwencji utrata możliwości sterowania maszyną.
Ponieważ Ił-62 był radziecką konstrukcją, ustalenia komisji wysłano do Moskwy. Rosjanie odrzucili jednak nasz raport, jako niewiarygodny. Twierdzili, że pęknięcie wału silnika było skutkiem katastrofy, nie zaś - jej przyczyną.
Radziecki samolot Ił-62M „Tadeusz Kościuszko” rozbił się 9 maja 1987 r. W katastrofie zginęły 183 osoby
Dopiero, gdy w 1987 roku w Lesie Kabackim pod Warszawą doszło do kolejnej katastrofy Iła-62 - „Tadeusza Kościuszki”, w której zginęły 183 osoby (172 pasażerów i 11 członków załogi), Rosjanie zaakceptowali wnioski komisji.
Według materiałów zgromadzonych w Instytucie Pamięci Narodowej, komunistyczne władze wymuszały na kierownictwie LOT oszczędności, a to miało negatywny wpływ na bezpieczeństwo przelotów Ił-62.
Między innymi w samolotach przeprowadzano remonty według polskich norm, które przewidywały więcej wylatanych godzin, niż zalecał producent. Były też przypadki wysyłania w rejs maszyn z drobnymi usterkami.
Po latach powstało kilka filmów dokumentalnych dotyczących katastrofy, wśród nich obraz Telewizji Polskiej „Kopernik” z cyklu „Czarny serial” z 2000 roku.
