85 lat temu miała miejsce pierwsza w Polsce próbna emisja programu telewizyjnego

Wysłanie eksperymentalnego sygnału wymagało specjalnego przygotowania budynku. Na dachu budynku wybudowano specjalny maszt, którego antena zwiększała wysokość Prudentialu do 86 metrów. Dzięki temu sygnał telewizyjny można było odbierać w odległości 20 km, a sygnał radiowy w odległości 30 km od nadajnika. 

Obok fragmentu filmu Józefa Lejtesa „Barbara Radziwiłłówna” nadano fragment występu Mieczysława Fogga.

Szukając genezy polskiej telewizji należy cofnąć się aż do końcówki XIX w., kiedy to w 1897 r. Jan Szczepanik – techniczny samouk zwany m.in. polskim Edisonem i Leonardem da Vinci z Galicji, skonstruował telektroskop. Było to urządzenie służące do przesyłania na odległość, za pomocą elektryczności, ruchomego obrazu kolorowego wraz z dźwiękiem. Szczepanik opatentował swój wynalazek w Brytyjskim Urzędzie Patentowym pod numerem 5031.

3 kwietnia 1898 r. wynalazek Polaka znalazł się na okładce „New York Timesa”, jego mechanizmem zachwycał się m.in. Mark Twain.

Następnym etapem było skonstruowanie aparatury telewizji mechanicznej. Dokonał tego w 1929 r. Stefan Manczarski. Urządzenie opierało się na synchronicznie wirujących, po stronie nadawczej i odbiorczej, dwóch tzw. tarczach Nipkowa. Sygnał telewizyjny przekazywano za pomocą przewodu elektrycznego. Sposobem tym jednak uzyskiwano jedynie nieruchomy obraz. Sam Manczarski powiedział o swoim mechanizmie, iż jest to „sposób telewizyjnego przesyłania obrazów za pośrednictwem drutu i radia”.

W 1935 r. w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym rozpoczęły się prace nad uruchomieniem stacji telewizyjnej, prowadził je inż. Lesław Kędzierski. Rok później, w 1936 r., do prac dołączyło Polskie Radio – inż. Władysław Cetner rozpoczął budowę nadajników telewizyjnych.

W kolejnym roku na 16 piętrze budynku Towarzystwa Ubezpieczeń Prudential – najwyższym budynku w Polsce – rozpoczęła działalność eksperymentalna stacja telewizyjna.