4 sierpnia 1944 roku podczas Powstania Warszawskiego w Pałacu Blanka na pl. Teatralnym zginął poeta Krzysztof Kamil Baczyński. Bohater był harcmistrzem Szarych Szeregów, żołnierzem batalionu "Parasol" oraz wybitnym poetą czasu wojny.
Krzysztof Kamil Baczyński należał do pierwszego pokolenia urodzonego w niepodległej Polsce. Przyszedł na świat 22 stycznia 1921 roku w Warszawie jako syn nauczycielki Stefanii z Zieleńczyków, z zasymilowanej rodziny żydowskiej, oraz znanego międzywojennego krytyka literackiego Stefana Baczyńskiego.
Od 1933 r. uczył się w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego. W jego klasie uczyli się późniejsi żołnierze warszawskich Grup Szturmowych Szarych Szeregów: „Zośka”, „Rudy” i „Alek”. Na początku liceum Baczyński należał razem z nimi do drużyny harcerskiej - słynnej "Pomarańczarni", potem związał się z tajnym radykalnym ugrupowaniem socjalistycznym "Spartakus". Z tego okresu pochodzi jego pierwszy znany wiersz "Wypadek przy pracy" (1936). Chciał studiować grafikę lub malarstwo w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, ale jego plany przerwał wybuch II wojny światowej.
Poezja Baczyńskiego wyraża emocje i losy pokolenia Kolumbów. Często w swoich wierszach używał liczby mnogiej, mówiąc w swoim imieniu i do całego pokolenia. Pisał katastroficzne wiersze, chciał zmierzyć się z czasem, w którym przyszło mu żyć. Wojna w jego wierszach jest ukazana jako potężna, niszczycielska siła, niszcząca dawne systemy wartości i wprowadzająca nowe, okrutne prawa.
Wybuch Powstania Warszawskiego zaskoczył Baczyńskiego w rejonie pl. Teatralnego, gdzie został wysłany po buty dla oddziału. Nie mogąc dotrzeć na miejsce koncentracji macierzystej jednostki na Woli, wstąpił do oddziału ochotników pod dowództwem ppor. Lesława Kossowskiego, ps."Lech".
Poeta zginął od strzału niemieckiego snajpera. 1 września zginęła jego żona - Barbara. Oboje pochowani są na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.
Od 1933 r. uczył się w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego. W jego klasie uczyli się późniejsi żołnierze warszawskich Grup Szturmowych Szarych Szeregów: „Zośka”, „Rudy” i „Alek”. Na początku liceum Baczyński należał razem z nimi do drużyny harcerskiej - słynnej "Pomarańczarni", potem związał się z tajnym radykalnym ugrupowaniem socjalistycznym "Spartakus". Z tego okresu pochodzi jego pierwszy znany wiersz "Wypadek przy pracy" (1936). Chciał studiować grafikę lub malarstwo w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, ale jego plany przerwał wybuch II wojny światowej.
Poezja Baczyńskiego wyraża emocje i losy pokolenia Kolumbów. Często w swoich wierszach używał liczby mnogiej, mówiąc w swoim imieniu i do całego pokolenia. Pisał katastroficzne wiersze, chciał zmierzyć się z czasem, w którym przyszło mu żyć. Wojna w jego wierszach jest ukazana jako potężna, niszczycielska siła, niszcząca dawne systemy wartości i wprowadzająca nowe, okrutne prawa.
Wybuch Powstania Warszawskiego zaskoczył Baczyńskiego w rejonie pl. Teatralnego, gdzie został wysłany po buty dla oddziału. Nie mogąc dotrzeć na miejsce koncentracji macierzystej jednostki na Woli, wstąpił do oddziału ochotników pod dowództwem ppor. Lesława Kossowskiego, ps."Lech".
Poeta zginął od strzału niemieckiego snajpera. 1 września zginęła jego żona - Barbara. Oboje pochowani są na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.
Więcej na ten temat
